In Frankrijk is het vrijwel altijd een afgestemde kring, gevolgd door een hoogfrequentlamp met in de plaatleiding een weerstand van 80 kΩ of HF-smoorspoel en daarna detectie. Overdreven selectiviteit met zo weinig zenders in de lucht speelde geen belangrijke rol. De 'aether' is in die tijd nog vergelijkbaar met een snelweg op een autoloze zondag. Toepassen van meerdere kringen met triodelampen, betekende onbeheersbare genereerneigingen. Oorzaak de inwendige roosterplaatcapaciteit in de lamp.

Amerikaanse toestellen met meerdere kringen pasten stopweerstanden in de roosterleidingen toe zoals bijvoorbeeld in de ontvanger Atwater Kent Compact 20, wat de versterking niet ten goede komt en meerdere kringen juist nodig zijn om enig resultaat te boeken. Het is de Amerikaan Hazeltine die in 1922 met de oplossing komt, het signaal van de plaat terug te voeren naar het rooster in tegenfase. Dat moet gebeuren in dezelfde grote als het aangeboden signaal aan het rooster via de inwendige capaciteit.

Daarvoor wordt dan een neutrodyne condensator gebruikt van een waarde rond die van de roosterplaatcapaciteit, welke verbonden wordt met de onderzijde van de plaatspoel. De benodigde positieve spanning wordt verbonden met het midden van de spoel. Door deze extra afgestemde kring in de plaatleiding wordt de selectiviteit vergroot. In afstemming op een bepaalde frequentie is de schijnbare weerstand zeer groot, toch zal niet merkbaar de versterking toenemen. De versterking is afhankelijk van de verhouding Ra / (Ri + Ra) en met een inwendige weerstand van 10 kΩ en een plaatweerstand van 80 kΩ kom je al op 88% van de versterking dus veel meer kan het niet worden.

Tijdens deze avond is dat uitgebreid besproken en met voorbeelden op het bord behandeld. Een prachtig voorbeeld is de Megadyne van Joseph Lemouzy uit 1925 die gelijk gebruik heeft gemaakt om via deze regeling een geijkte afstemschaal in meters aan te brengen.

Via de roosterplaat capaciteit van de lamp krijgt de detector toch nog een zwak signaal. Nu de neutrodyne condensator zo instellen dat deze ontvangst het zwakst is. Helemaal stil is het niet te krijgen door de uitwendige bedradingscapaciteiten. Begrijpelijk dat bij het vervangen van de lamp deze procedure herhaald moet worden. Natuurlijk geeft een lamp hoogfrequentversterking de mogelijkheid zwakkere zenders te ontvangen en tevens betere detectie door nu voldoende signaal te kunnen toevoeren aan de detector.

Het is Koomans die met het idee komt om ook onze inductieve ontvangers te voorzien van hoogfrequentversterking door slechts een lamp plus het benodigde lampvoetje toe te voegen, door deze tussen de antennekoppelspoel en afstemspoel te plaatsen. De afstemspoel die nu verbonden wordt met de plaat van deze toegevoegde lamp moet aan de onderzijde losgenomen worden van de aardaansluiting en verbonden worden met de plus hoogspanning.

Nu eenvoudiger en goedkoper kan het niet en het wordt dan ook het meest nagebouwde toestel. Wel wat lastig dat de antennespoel nog gekoppeld kan worden met de detectorspoel, ze staan immers met zijn drieën beweegbaar midden op het ebonieten front. Alhoewel het ook weer zijn voordelen heeft voor diegene die graag wat experimenteren.

In het verbeterde Koomans schema wordt de antennespoel ver weg links onder op de frontplaat geplaatst zodat de detectorspoel geen terugwerking meer heeft op deze spoel.

Er gaat bijna een viltstift op aan het tekenen van schema's op het bord. Ondoenlijk dit verslag vol te zetten met al deze tekeningen. Geïnteresseerden in deze schakeling raad ik aan het boek deel 2 van Corver “Het draadloos amateurstation“door te lezen.
De Megadyne staat beschreven in het RHT: 1985 blad 2. Na enige tijd verschijnt de A442 de schermroosterlamp en is neutrodyniseren in deze toestellen niet meer nodig.